Spotykam wielu kolekcjonerów vintage’go stereo, którzy nigdy nie słyszeli o marce Rectilinear Research. Wystarczy jednak krótki odsłuch modelu III aby pokochali tę markę.
Istnieją cztery wersje modelu III. Pierwsza wersja (1967) jest najcenniejsza i prawie nie do zdobycia, wersja druga (1968) pojawia się sporadycznie, wersja trzecia (1969) również jest dość rzadka, ale osiągalna przy pewnych trudach. Niezwykle popularną wersję z 1971 roku można znaleźć dość łatwo i zwykle za kilkaset dolarów, ale nie jest ona tak wysoko ceniona przez kolekcjonerów.Celem projektowym Rectilinear III było stworzenie wzorca referencyjnego ze szczególnym naciskiem na jak najszersze rozproszenie dźwięku i nienaganną wydajność w niezwykle dużych pomieszczeniach. Dla porównania, kolumna JBL L100 z tej samej epoki została również zaprojektowana, aby być bardzo dokładnym głośnikiem, ale skopiowano w niej wadliwą konstrukcję Altec Lansing 604 i była jedynie monitorem bliskiego pola.
Ponieważ model L100 stał się popularny w tym samym czasie, co model III, Rectilinear bardzo grzecznie skomentował wady JBL w jednej ze swych reklam, nie wymieniając żadnych nazw. Rectilinear bezpośrednio wskazał palcem na JBL, stwierdzając, że nowy ?West Coast Sound jest niedokładny, ze zbyt jasnym środkiem pasma i dudniącym basem?, co było faktem bezspornym. Kiedy te dwa głośniki są porównywane obok siebie, model III po prostu przewyższa JBL L100 i 4311 we wszystkich obszarach plus pozwala na wiele godzin niemęczącej przyjemności.
Model III kosztował prawie 600 dolarów za parę w 1966 roku, a Duke Ellington osobiście go reklamował, stwierdzając: ?Dźwięk jest tak naturalny, że czuję, że siedzę tam z zespołem! Istnieje list, który wysłał w tej kwestii do Rectilinear.
Głośnik z ruchomą cewką został wynaleziony w 1925 roku, jednak era stereo hi-fi rozpoczęła się dopiero w 1958 roku, wszystkie nagrania wcześniej były monofoniczne. W połowie lat sześćdziesiątych na rynku było bardzo niewiele głośników dynamicznych, które potrafiły wiernie odtwarzać dźwięk stereo bez podbarwiania odtwarzanego dźwięku. Rectilinear III naprawdę wyróżniał się w tym momencie historii, oferując bardzo neutralny produkt, który nie dodaje ani nie odejmuje dźwięku oryginalnego nagrania.
Chociaż nikt nie twierdzi, że ten system jest najlepszym głośnikiem ówczesnej epoki, jest on bardzo przyjemny w graniu ze względu na gładkość i dokładność dźwięku, a także ma piękny i mocny dół, który często zawodzi u konkurencji.
Pomimo tego, że jest to obudowa typu bass reflex, Rectilinear III jest systemem o stosunkowo niskiej wydajności, wymagającym sporej ilości czystej mocy wzmacniacza. Ale bez przesady. Można je zasilać już od 20 watów mocy.
.
Obudowy i grille
Panele obudowy są usztywnione ze wszystkich czterech stron oraz podparte od przodu do tyłu, aby ograniczyć wibracje. To usztywnienie oraz zamontowanie głośnika niskotonowego poza środkiem geometrycznym obudowy praktycznie eliminuje wszelkie rezonanse z niższych częstotliwości.Aby jeszcze bardziej odizolować niższe częstotliwości, głośnik średniotonowy jest zawieszony w obudowie za pomocą kleju RTV, aby wytłumić wszelkie niepożądane wibracje. W obu głośnikach zainstalowano też uszczelkę, aby dodatkowo wyeliminować ten problem i można ją zobaczyć jako czarny pasek piankowy.
Grille w modelu III (i wielu innych systemach RR) nie zostały zaprojektowane do zdejmowania przez konsumenta, są przybijane do przedniej ścianki małymi ćwiekami. Niestety wielu ludzi nie wie o tym i łamie delikatne ramki, próbując je podważyć.Wczesne modele mają grubsze ramki, w przeciwieństwie do cieńszych i bardziej delikatnych ramek z późnego modelu, ale nadal podatne są one na pęknięcia. Na obwodzie obu ram dodano cienką podporę ze sklejki o grubości 1/8 cala, aby wzmocnić integralność konstrukcji. Tkanina OEM robi się z czasem wyblakła, co jest bardzo typowe, ale można po prostu odwrócić tkaninę i już oryginalny pomarańczowo-czarno-brązowy tweed wygląda jak nowy! Maskownice mają metalowe plakietki (a nie z tworzywa sztucznego, jak późny model).
Głośniki
Głośnik niskotonowy został zaprojektowany tak, aby przenosić wystarczającą ilość powietrza przy jednoczesnym zachowaniu szybkiej odpowiedzi przejściowej dla mocy wyjściowej w dostrojonej obudowie. Tkany resor nigdy nie ulega skruszeniu, a ponadto pozwala na 1-calowe skoki stożka bez problemów z nieliniowością. Głośnik niskotonowy działa od 20 do 500 Hz i jest wycofywany o 6 dB na oktawę, aby utrzymać go poza średnicą, w której mogą pojawić się podbarwienia. DCR tych głośników niskotonowych wynosi 11,2 i 11,3 oma.
Dwustożkowy głośnik średniotonowy, który został wyprodukowany w Holandii, ma specjalny 2-calowy stożek zamontowany pośrodku. Oba stożki poruszają się razem jako jeden w niższym zakresie, przy czym w wyższych częstotliwościach następuje stopniowe rozprzęganie, tak że porusza się tylko mniejszy stożek wewnętrzny. Konstrukcja ta zapewnia gładką odpowiedź transjentów w zakresie od 500 Hz do 3 kHz, co również przypisuje się specjalnemu europejskiemu papierowi i niezwykle lekkiej cewce drgającej. Ten wyjątkowo neutralny przetwornik kryje w sobie cechy muzyczne, które różnicują zdecydowaną większość instrumentów i wokali. DCR na tych sterownikach wynosi 3,6 i 3,8 oma.
Cztery przetworniki wysokotonowe ze stożkiem papierowym wyprodukowane w Danii pokrywają pozostały zakres od 3 kHz do 18,5 kHz. Ta klasycznie prosta konstrukcja wykorzystuje bardzo lekki stożek i cewkę drgającą, zapewniając detaliczność odtwarzania niespotykaną w bardziej złożonych konstrukcjach, a cienka aluminiowa osłona przeciwpyłowa waży tylko 0,01 grama. Dzięki szerokiemu rozstawieniu czterech głośników wysokotonowych od góry do dołu i wokół przedniej ścianki dźwięk o wyższej częstotliwości jest rozproszony na bardzo dużym obszarze. DCR 8 głośników wysokotonowych wynosi 7,0, 7,1, 7,2 (x3), 7,3 i 7,4 (x2)
Zwrotnice
Zwrotnice wykorzystują dławiki z żelaznym rdzeniem z przerwą powietrzną w połączeniu z kondensatorami, aby dokładnie sterować każdym przetwornikiem, a także mają pojedynczą regulację tłumienia na tylnym panelu dla czterech głośników wysokotonowych. Zazwyczaj dobrze jest wymienić stare kondensatory na wysokiej jakości komponenty audio, ale nie w tym zestawie, ponieważ poważni kolekcjonerzy wolą części OEM.Końcówki wejściowe OEM dopuszczają tylko drut 16AWG lub końcówkę widełkową.
HISTORIA
Rectilinear Research Corporation została założona około 1966 roku na Brooklynie w Nowym Jorku, przenosząc się na Bronx pod koniec 1968 roku, gdzie pozostała do zamknięcia zakładu pod koniec 1977 roku. Model III był pierwszą ofertą, która została wprowadzona na rynek w 1966 roku i zakończyła się w 1976 roku , prawie dokładnie w tym samym roku umarł również popularny projekt JBL L100.W ciągu dziesięciu lat produkcji, w modelu III zaszły drobne zmiany wraz z ewolucją przetworników i zwrotnic. Istnieją cztery wersje modelu III, jednak Rectilinear nie oznaczył ich dokładniej, utrudniając nieco rozpoznanie. Prawdziwie niesamowitym wyczynem jest to, że każda wersja brzmi niemal identycznie, ponieważ Rectilinear włożył wiele wysiłku w zachowanie neutralnego, niepodbarwionego brzmienia systemu.
Pierwsza wersja modelu III została bardzo wysoko oceniona przez Juliana Hirscha w grudniowym numerze ?Hi-Fi Stereo Review? z 1967 roku, co na dobre umieściło firmę Rectilinear Research Corporation na audiofilskiej mapie. Ta recenzja była odskocznią dla Rectilinear i stała się głównym punktem sprzedaży dla firmy, a cytaty można znaleźć w prawie każdej reklamie. W lutym 1972 Julian wykonał drugą recenzję czwartej wersji modelu III, a także porównanie ją z wersją pierwszą.
Rectilinear III jest zdefiniowany jako 6-przetwornikowy, 4-drożny, podstawowy system bass reflex. Mimo że przez lata zmieniano przetworniki i zwrotnicę, układ komponentów na przedniej ściance pozostał spójny przez cały okres eksploatacji głośnika.Wersja z 1966 roku jest najtrudniejsza do znalezienia, ta zrecenzowana przez Juliana Hirscha w 1967 roku. Ta pierwsza wersja używała głośnika niskotonowego Jensena z czerwonawym obramowaniem z tkaniny w stylu akordeonu, który został dostrojony do obudowy za pomocą dwucalowego portu basowego. Głośnik średniotonowy Phillipsa miał unikalny stożek i akordeonową oprawę wykonaną z papieru. Cztery głośniki wysokotonowe ze stożkiem papierowym Peerless miały papierowe osłony przeciwkurzowe, a ich kwadratowa ramka została przypięta do przedniej ścianki. Nie było żadnych zewnętrznych zmian, w przeciwieństwie do wszystkich późniejszych wersji. Ten system nie akceptował wtyków bananowych, można było użyć tylko gołego przewodu 16AWG lub końcówki widełkowej. Znaczek grilla był ze złotego metalu z czerwoną farbą, a cofnięcie przegrody było większe, co pozwoliło na grubszą ramę grilla. W tym czasie w systemie nie było numerów seryjnych.
Wersja z 1968 roku była bardzo podobna do pierwszej, z wyjątkiem jednego tłumika dodanego w okrągłym wycięciu w górnej tylnej części obudowy, który regulował cztery głośniki wysokotonowe, złącza wejściowe pozostały blisko dołu. Poza tym druga wersja była prawie identyczna z pierwszą.Wersja z 1969 nadal używała sterowników tej samej marki, jednak system został ponownie zmieniony. Wraz ze zwrotnicą zmieniła się impedancja średnicy wykonanej przez Holendrów, która otrzymała resor z plecionej tkaniny, a także drobne zmiany w stożku i osłonie przeciwpyłowej. Głośniki wysokotonowe ze stożkiem papierowym z Holandii zostały teraz przyklejone do przedniej ścianki w okrągłych ramkach oraz otrzymały aluminiowe osłony przeciwpyłowe, aby rozszerzyć górny zakres. Zwrotnica miała teraz dwa tłumiki na plastikowej płytce umieszczonej w kwadracie wyciętym w dolnej części obudowy wraz z wejściami. Ten system akceptował teraz wtyki bananowe wraz z gołym przewodem 16AWG lub końcówką widełkową. Metalowy znaczek grilla stał się teraz czarnym plastikiem ze złotym chromem, a na płycie zwrotnicy można było teraz znaleźć etykietę z numerem seryjnym ze złotego papieru. Była to pierwsza wersja, w której przednią ściankę przesunięto do przodu, co wymagało cieńszej ramy grilla.
Wersja z 1971 roku była bardzo podobna do modelu z 1969 roku, a głośnik niskotonowy Jensena został teraz zastąpiony przetwornikiem Chicago Telephone Supply z gładkim, czarnym butylowym otoczeniem. Ten zaktualizowany sterownik wymagał powiększenia portu basowego do 3 cale oraz dodatkowych modyfikacji zwrotnicy, aby zachować dźwięk oryginalnego systemu. Reszta głośnika pozostała niezmieniona, poza tym, że przegroda stała się czarna po 1973 roku.W 1973 roku model III stał się bardzo popularny, więc wprowadzono dodatkową wersję, która wykorzystywała wszystkie te same komponenty, ale była krótsza i szersza, z prawie taką samą objętością obudowy. Wielu spekuluje, że nowy model został wydany głównie w celu poprawy WAF (współczynnik akceptacji żony), ponieważ reklamy nazywały głośnik dużym meblem.
W porównaniu do istniejącego systemu, który miał prawie metr wysokości, nowy III Lowboy mógł być sprytnie zamaskowany jako stolik boczny o wysokości zaledwie 28 cali. Reklamy Rectilinear głosiły, że standardowa wersja to model bez dodatków, podczas gdy fantazyjny Lowboy miał wspaniałą maskownicę, tak popularną w latach 70-tych.
Wydano również małą wersję na półkę z książkami, zwaną Mini III, która miała tylko 19 cali wysokości, ale ten system tak naprawdę nie przypominał swojego starszego brata, po prostu dzielił tę nazwę. Mini używał dokładnie tej samej średnicy i głośnika wysokotonowego, ale wszystko inne było inne, w tym odejście od konstrukcji bass reflex na zawieszenie akustyczne.
Ponieważ Rectilinear miał teraz dwa modele III, zwykli ludzie zaczęli nazywać standardową wersję Highboy, aby kontrastować z oficjalną nazwą Lowboy. Rectilinear nigdy nie używał nomenklatury Highboy w żadnej reklamie lub arkuszu specyfikacji, jednak termin ten w końcu znalazł się w cenniku firmy pod koniec 1976 roku.
Technicznie rzecz biorąc, wyższa wersja powinna zawsze nazywać się modelem III, podczas gdy krótsza wersja to oficjalnie III Lowboy.Model IIIA był późnym modelem przeniesionym z podstawowej konstrukcji, jednak każdy element został zmieniony, co czyni go zupełnie innym głośnikiem, który nigdy nie może przyćmić prawdziwego modelu III!
